आजी आजोबा आणि
एस्कलेटर !
आज बंगलोर सारख्या
मोठ्या शहरांमध्ये येण्याची धडपड आणि अआपली घर बसवणारे वीर खूप आहेत.. आणि ते येणे
चालूच राहील.. कारण देश प्रगत होतो आहे !! शिक्षण पधाति बदलतात आहे , विचार करांची
पद्धत broad होते आहे .. आणि सोबतचा एक प्रतीसृतीसारखा प्रती जीवन आपलं आजूबाजूला
वावरत आहे.. जे कि आन्भिद्न्या आहे ह्या सगळ्या नवीन श्य्लीचे.. : “अग अग कशी
धावते ग हि पोर , आणि असा म्हणता आजी माझ्या मागे ध्वून मला पकडताना आठवते , तिचे
ते सोजवळ रूप , तो हाथ धरून मला देवळात नेवून मस्त वाला लाडू हतः ठेवून जा पळ ग!”
आस म्हाणून आजी आपल्या कामाला लागत असे.. आबंसोबत त्य्दिवाशी मी चक पहिल्यांदा रोड क्रोस करत होते तेव्हा जीव
मुठीत धरून त्यचा हाथ घट्ट धरलें असूनही त्यनी मला कडेवर उचलून रस्ता क्रोस
कार्वोन दिला होता.. ते दृश्य आणि आज चा दृष वेगळा नव्हता.. बस फरक हा होता कि
माझी मुलगी आजी आबांचा हाथ धरून त्यना एस्कलेटर वर नेत होते.. .. “अग आजी अआग्डी
सोपा आहे बघ असा पाय टाकला कि झाला पोहोचलो आपण !” पण ती बिचारी हिम्मतच करू शकत
नव्हती.. आणि आबांचा स्वभाव मुळातच कडक त्यमुळे ते आगदी लगेच वर येवून गेले ..
माझी आता धडपड चालू झाली कि आजीला शिकवायचाच कि कसा येतात एस्कलेटर वर .. मी धरला
तिचा हाथ चल आजी मी घेवून जाते.. ती आली खरी.. पण तिच्या छातीची धाधड मला चागलीच
जाणवत होती.. .... तिच्या डोळे किंची त्या सगळ्या प्रसानागामुळे किंचित ओलावले
होते.. अआये ग..नवीन पद्धती.. ती भिचारी घाबरलेली होती.. आणि पुन्हा मागून येणाऱ्या
लोकांचा tension वेगळ..ती हेय सगळा एन्जोय करत होती.. पण मनात भीतीही होती कि कुठे
माझा काही चुकला तर लोक काय म्हणतील.. आणि पुन्हा नातीला वेटी वाटेल कि पहा साधा
नाही जमत.. आई ग ! काय हे केला मी.. ते sankat दूर होता होता.. आम्ही त्य दोघांना आणखीन एका संकटात टाकला होत.. आणि
ते म्हंजे पिझ्झा खवू घालणे.. तेही पिझ्झा हुत मध्ये जावून.. वरून eyyt हि होती
आम्ह्ची कि mall मध्ये फिरवला आजी
आबांना.. .. बिचारे आम्हाला chan watawa म्हणून फार आन्दाने त्या नको असलेल्या
चीईझी ब्रेड चे तुकडे तोडत होते.. वाताला का करतो आहे आपण हेय सगळा.. त्यनी कधी केला
का aagraha आपल्याला , कार्ल्य्च्या भाजीचा.. आगदी घरात कार्ल्यची भाजी Aai ची
जबरदस्ती आसले तरी माझ्या साठी मला बात्तूची भाजी आवडते म्हणून चुपचाप मला बत्तू
जास्त वाढणारी आजी आज ह्या एस्केलेतर आणि पिझ्या च्या गोल चाक्त्य्ना मध्ये
अडकलेली होती.. खरा सांगू चांगला आहे हो नावेन शिकण.. पण त्यचा गवगवा नको..
ह्याला दोन्ही बाजू
आहेत पण आगदी पहिला विमान प्रवास करून आले आजी मला आजूनही आतःव्ते.. तिचा नवीन
गोष्टीन कडे पाहण्यचा दृष्टीकोन फारच वेगळा होता.. ती शिकत होती.. पण घाबरतहि होती.. का करतो आपान हा आत्हास . कि येणाऱ्या
त्या प्रत्येक पाहुण्याला .. बगाहा आम्ही किती आधुनिक पद्धतीचे आहोत हेय दाखवायचा
प्रय्तन करतो.. आणि आपणही पिझ्झा काटे चाम्च्यानीच काह्वून मुर्खा पण दाखवतो.. अरे का हे दाखवेपण
! नको .. रे बाबा बहुदा मागच्या गेनेरातीओन वर आम्ही नवीनव पाधाद्तीचा भडीमार चालू
केला आहे.. माल मध्ये जी गोष्ट महाग मिळते तीच चांगली आहे असा समजून अपान बाबांनी
समोरच्या मदयेतून आणलेली भाजी खराब आहे.. आसू द्या तुम्हाला नाही जमायच्या त्या
माल्ल्स चं गोष्टी.. महानता त्यना हिणवणारे वीर खूप झाले आहेत...
सोयी ह्या माणसा
साठी असतात .. नाकी माणस सोयींसाठी! हेयचं खरा.. “आजी असा नाही ग” ! kadhi kadhi aaple intension नसतात हि आसे पण अनवधानाने किव्ह्या त्या सगळं नवीन पद्धतीच्या
अतिरेकामुळे आपण त्या अनेक ओल्व्य्ना अबजुला करतो आहे...
